لزوم جدی‌تر نگریستن به پدیده کودک‌آزاری

به گزارش کودک پرس ، این روزها در سیر تکوینی فضای مجازی تا فضای واقعی خبرهایی دل را به درد می‌آورد که بسیار نگران‌کننده است و آن‌هم موضوع کودک آزاریست. اگرچه امروز این پدیده به عنوان یکی از اولویت‌های مسائل اجتماعی، بهداشتی و درمانی در اکثر کشورهای دنیا مطرح است و به عنوان یک جرم مذموم شناخته می‌شود و برای مرتکبین آن عواقب قانونی در نظر گرفته شده است، ولی گویی به اندازه کشور ایران دچار مشکل نیستند.

هرچند آمار شفاف و روشنی در مورد شیوع کودک‌آزاری در یک بازه یا دوره زمانی خاصی وجود ندارد تا بشود در مورد روند این مشکل اجتماعی اظهارنظر نمود اما می‌توان این را مدعی شد که به مدد شبکه‌های اجتماعی این‌روزها آمارهای نگران‌کننده به گوش می‌رسد و این نیست مگر عوامل مهم زمینه‌ساز این آسیب از جمله فقر، اعتیاد، طلاق و بزهکاری که در جامعه ما رو به تزاید دارد.

جامعه‌شناسان براین باورند که کودک‌آزاری و زن‌آزاری و سایر آسیب‌های اجتماعی معلول حاکمیت فرهنگ خشونت است و امیدوارند که با شناخت و تحلیل علمی و مستدل فرهنگ خشونت و کشف راه‌های کاهش آن در نهادینه‌کردن فرهنگ آرامش و صلح در آتی مفید و راهگشا باشد، اما سخن اصلی نگارنده اینست در جامعه اسلامی چرا این خشونت‌ها زیاد شده مگر اسلام نه اینکه دین آرامش و مهربانیست؟.

برای بیان بیشتر این آسیب اجتماعی ناگزیر به شناخت بیشتر این معضل اجتماعی هستیم و آن اینکه حوزه کودک‌آزاری از کجا تا به کجاست؟

کودک‌آزاری جسمی:

جراحت، کبودشدگی، یادگار کمربند و چنگ و ناخن، در خانواده‌هایی که نیازمند و یا در معرض فرو پاشیدن هستند زیاد مشهود است و دیده شده که در اینگونه موارد منجر به مرگ هم می‌شود.

کودک‌آزاری جنسی:

استثمار جنسی و تجاوز به عتف و این مورد سیرفزاینده و نگران‌کننده دارد به ویژه در کودکان دختر، بهره‌برداری از کودکان در راستای کسب لذایذ و ارضای میل جنسی، نمایش رفتارهای جنسی و تجاوز همه از مصادیق آزار جنسی هستند.

نوع دیگری که آسیب پنهان هست و تبعات منفی زیادی در جوامع دارد کودک آزاری عاطفیست، یعنی آزار روحی، کلامی و آسیب ذهنی که منجر به اختلال رفتاری و عاطفی و فکری کودک می‌شود، فحش، توهین، تحقیر، تبعیض، سرزنش و خدشه‌دار کردن شخصیت کودک که در خانواده‌های مرفه هم مشهود است و اکثر والدین آنرا کودک‌آزاری نمی‌پندارند.

و نوع دیگر کودک‌آزاری قصور و کوتاهی‌هایی هست که در حق کودکان می‌شود که این هم بر چند نوع است که از عدم مراقبت پزشکی و گرسنگی و خواب‌آلودگی و کثیف‌بودن و شرایط ناسالم بهداشتی هم کودک‌آزاری جسمی از نوع قصور و کوتاهی محسوب می‌شود.

قصور و کوتاهی از نوع آموزشی که همان ترک‌تحصیل اجباری است که نوعی کودک‌آزاری هست. و نیز قصور و کوتاهی عاطفی که بسیار مهم هست در شکل‌گیری شخصیت اجتماعی و همچنین ساختن جامعه سالم.
خوب با شناخت اجمالی این معضل و پدیده بد اجتماعی چه باید کرد تا کودک‌آزاری کم شود و راه مقابله‌ای آن چیست، به نظر نگارنده شناساندن نقش و جایگاه حقوقی کودکان و حفظ و استیفای حقوق آنان از طریق برنامه‌های مدون آموزشی خانواده‌ها تاثیر بسزایی دارد.

مسوولین را در نهادینه‌کردن فرهنگ زاد و ولد در قالب بخشنامه‌ها و برنامه‌های آموزشی توجیه باید کرد. برخورد قاطع و جدی و بدون فوت وقت با کودک‌آزارها چه والدین چه مرتکبین دیگر، بالابردن اعتقادات دینی با رواج فرهنگ اهمیت ابعاد معنوی انسان و شناسایی وظایف والدین و مقابله جدی با عوامل تاثیرگذار این پدیده که در مقوله اعتیاد و فقر و بیکاری و…. به آنها اشاره شد و در پایان تصحیح نگرش سنتی مبتنی بر مملوک‌بودن فرزندان نسبت به والدین به ویژه پدر پس اگر برای کودکانمان دغدغه‌ای داریم، کودک‌آزاری را جدی‌تر بگیریم.

منبع: فارس