روایت اوتیسم از زبان مادر یک کودک اوتیسمی

باسلام خدمت شما اینجانب سید حسن کلانتریان پدر کودک اتیسم می‌باشم ازدوسالگی رفتم تهران نزد دکتر پور اعتماد وحدود یکسال هرهفته برای کلاسهای کاردرمانی وگفتار درمانی پسرم سیدطاها را به تهران می‌بردم نمیخوام بگم چه بدبختی‌ها من وهمسرم کشیدیم ولی درد بزرگ درک نکردن جامعه حتی خانواده خودم چون طاها علاوه بر اتیسم پیش فعال وشیطنت خیلی زیاد او باعث می‌شد همه جا خرابکاری کند با اینکه پوشک یکبارمصرف میکردم ولی غذا زیاد می‌خورد وجیش وپی پیش از لاستیکی بیرون میزد فامیل دوستانه دم مارا قیچی کرد ومادرم که مذهبی ونماز خون می‌باشد ترجیح داد که عوض دیدار نوه اش براش بیشتر دعاکند بنابراین ما از سومین سال زندگی طاها در قرنطینه خانگی جایگزینی اجباری اختیار کردیم چهره جدیدی از اجتماع تنهایی غصه پسر اتیست وآینده اش هزینه های خیلی زیاد اخلال درشغل خودم که فروشگاه بزرگی داشتم که به دست شاگرد نمازخوان معتقدم گذاشتم که همه زندگی مرا بلعید وچهره های جدید اجتماع با بی‌رحمی اینکه دقیقن اینکه درچاهی افتادیم همگی یک لگدی می‌زدند وفقط شدت وضعف لگد مالی فرق می‌کرد ولی همه لگد می‌کردند بعد از سه سالگی که متوجه اتیست شدیم تا ده سالگی هفت سال شکنجه روحی وجسمی وحشتناکی شدیم من حتی دلم نمیاد دشمنم این سختی رابکشد مثلن من وهمسرم باهم گلاویز شدیم ولی طاها مارو میدید وغش غش می‌خندید ولی من وهمسرم نگاش می‌کردیم وگریه می‌کردیم از هفت سالگی خواندن نوشتن را یاد گرفت وبنابراین سواد دارد ولی خیلی چیزها را نمیفهمد هنوز کنترل مدفوعش راندارد فرض کنیدلاستیکی با اون هیکل گنده غذاخورش می‌کردیم صبر می‌کرد لاستیکی رادر می‌آوردیم تازه تو شلوارش پی پی می‌کرد روی تخت خواب اطاق خواب من وهمسرم مجبور میشم دوتا پاچه شلوارشو طوری نگهدارم با تحکم وداد وفریاد وفحش دادن به زمین وآسمان میبرمش توالت شلوار سرشار از کثیفی پی پی را با مهارت برعکس درمی‌آورم پمپ آب را به خانمم میگم میزد وبا فشار آب ده دقیقه کثیفیهای شلوار راحتیش را تمیز میکردم وادامه شستشو درماشین لباسشویی انجام میشه تازه با فشار آب که خداکند آب گرم باشد چون اگر سرد باشد جیغ میزند خیلی شدید وگوشخراش وبا دست محکم به صورت وسرش ضربه می‌زند خلاصه ده دقیقه دیگر شستشو بدن لای باسن که ازجلو هم کثیف از ران پا تامچ پا کثیف درموقع شستشو همراه باجیغ وسروصدا و داخل توالت صدا اکومیشه گوشم درد می‌گرفت حدود بیست دقیقه شستن یک بچه ده ساله هشتاد کیلویی ومغزم ازناحیه گوش تیر میکشه ازونطرف همسر بنده خدا حوله وشلوار وپیراهن جدید را با شیطنت زیاد طاها وحتی همکاری درلباس پوشیدن همیشه ندارد بستگی به شانس ما دارد که درانروز عصبی باشد یا نباشد سیر باشد یانه وخیلی مسائل ریز ودرشت که هرروز وهر ساعت وهرلحظه این داستان‌ها تکرار می‌شود ودران لحظه که درتوالت خودتو خیس خسته درمانده میبینی میام حالا پنج دقیقه استراحت کنم میگه بيسکوئيت چون پی پی کرده حالا گشنه اش شده ویه طوریه خوردنش که یکسره یا باید بخورد یا پی پی یا جیش کند یا باماشین ببریمش بیرون دورش بدیم وهر ساعتی که دلش بخوادبا جیغ‌های وحشتناک به هدفش می‌رسید زندگی والدین اتیست درواقع یک شکنجه جسمی وروحی ست من قبل ازطاها فقط سیگار میکشیدم برای آرامش تریاک بعد قرص متادن میخورم وهیچکس لطفن نگه چرا؟ چون من خیلی مقاومم مطمئنم شما جای من بودید مواد قویتری مصرف می‌کردید آنقدر این داستان ادامه داره تا ساعت ده شب که البته ازهر ده شب سه شب سیستم خوابش بهم میخوره وتا دونیمه شب بیدار میمونه عصبی میشه میزنه با دست محکم به کله اش ویا کشیده های محکمی به صورتش میزنه که قلبم درد میگیره خلاصه اگر بخوابه تازه آرامش من شروع میشه میشینم جلو تلویزیون قرص خوابم رو میخورم وجلوی تلویزیون چشمام گرم میشه ومیخوابم وفردا صبح ساعت شش ازخواب بیدار شروع به شیطنت مادرش بیدار می‌شود با ماشین می‌برد بیرون یکساعت دورش میده منم بلند میشم قرص متادون میخورم تا آرام بشم تا یکروز فوق العاده سخت دیگه شروع بشه دولت نامرد ماهی صد هزارتومن میریزه توحسابش که حتی خرج یکروزش هم نمیشه دختر بزرگم از سروصدای منزل ودردسر های ما دانشجوی تهرانه وحتی تعطیلات هم به خانه نمیاد واقعن ما والدین اتیسم یعنی هموطن شما مردم ودولت نیستیم؟ چکار کنیم؟ جز خودکشی باهم که بارها درموردش فکرمیکنم راه دیگری به ذهنم نمیرسه دولت نامرد مگر شما عضو سازمان ملل نیستید مگر خانواده های اتیسم حق وحقوقی ندارند؟ بانک جهانی برای فاضلاب فکرکرده وبودجه و وام به دولت‌ها میده که مدیرت کنند چطور میشه این داستان وحشتناک نگهداری از این فرشتگان اتیسم را یک فکری نمی‌کنند وهنوز دارند اطلاع رسانی می‌کنند که البته خیلی خوب وعالیه ولی هزینه های نگهداری این بچه هارو چطوری ما خانواده ها جورکنیم مراکز نگهداری شبانه روزی همه بچه های بامشکلات زیاد هستند که کودکان اتیسم درآن مراکز تلف میشن واخرش هم متاسفانه به این مراکز ختم میشه تو بلژیک علاوه بر نگهداری دولتی عالی ماهی صد وهفتاد یورو به هربچه سالم یا ناسالم میدن آخه ماهی صد هزارتومن برچه منطقی دارید پول میدین من مطمئنم که سازمان‌های بهداشتی سازمان ملل کمک‌های بلا عوض زیادی به بچه های اتیسم می‌کنند که دولت ما پیگیر آن نیست وما خانواده های کودکان اتیسم به مرز جنون وخودکشی رسیدیم پارسال مطلب میخوندم مادر جوان یک کودک اتیست خودکشی کرده واقعن دنیا به ما پشت کرده؟ به فکر طبیعت سگ موزه آثار باستانی هستید ولی این بچه های خاص وباهوشی که درمقطعی از زندگی احتیاج به کمک روحی و مالی دارند را نادیده گرفتید چرا؟