پدر و مادرم را به زیارت حج می‌فرستم

به گزارش کودک پرس ، نوجوان 13 ساله کابلی که در کنار تحصیل، به واکس زدن کفش‌های مردم می‌پردازد، گفت: از جنگ و ناامنی خسته شده و می‌خواهم در آینده مهندس شوم و برای آبادی افغانستان جنگ‌زده تلاش کنم.«ظفر» نوجوان افغانستانی که در جاده منتهی به وزارت امور خارجه مشغول رنگ کردن کفش‌های مردم است، گفت: درآمد روزانه‌ام از 100 تا 450 افغانی بوده و از هدایای برخی مقامات نیز سپاسگزارم.

فقر پدیده ناخوشایند برای هر خانواده‌ای محسوب شده که اکثرا دامن‌گیر کشورهای پس از جنگ به ویژه افغانستان بوده و میلیون‌ها ساکن این سرزمین با فقر و تنگدستی دست‌وپنجه نرم می‌کنند.فقر اصلی‌ترین عامل کار کودکان شده؛ زیرا آنها در غیر این صورت نه توانایی رفتن به مدرسه را داشته و نه قادر به تامین مخارج زندگی خود هستند.یکی از این نوجوانان «ظفر» است که در خیابان‌های کابل به ویژه جاده منتهی به وزارت امور خارجه مشغول کار بوده و ضمن تحصیل در مدرسه به واکس زدن کفش مردم کابل می‌پردازد.

وی متولد فرمانداری «ده‌سبز» کابل بوده و دانش آموز مدرسه «قلعه احمدخان» و ساکن منطقه «کارته نو» پایتخت است و در منزل اجاره‌ای زندگی می‌کند.«ظفر» در گفت‌وگو با خبرنگار سایت افغانستان خبرگزاری فارس، بزرگ ترین آرزوی خود را برقراری صلح در افغانستان جنگ‌زده و فقیر عنوان کرد و تاکید کرد که امیدوار است روزی جنگ پایان یافته و صلح سراسری تامین شود.این نوجوان 13 ساله از دو سال پیـــش به این طرف در خیابان‌های کابل مشغول واکس زدن کفش‌های مردم بوده و خانواده‌اش هشت نفر هستند که تنها پدر و برادر بزرگش در کارهای ساختمانی مشغول هستند.

وی با بیان اینکه درآمد برادر و پدرش مخارج خانواده را تامین نمی‌کند، گفت: من برای همکاری با آنها در کنار رفتن به مدرسه، به جاده‌ها آمده و کفش‌های شهروندانم را واکس می‌زنم تا به آرزوهایم برسم.ظفر دوست دارد در آینده مهندس شده و ساختمان‌های بزرگ و رویایی در کابل طراحی کند تا برای آبادی و نوسازی افغانستان سهم خود را ادا کرده باشد. وی مقدمه رسیدن به آرزوی خود را صلح دانسته و از دولت افغانستان می‌خواهد تا با تامین امنیت کشور، وی را در راستای رسیدن به هدف و آرزویش کمک کنند. این کودک گفت زمانی که صلح برقرار شده و وی در یکی از شرکت‌های ساختمان‌سازی به عنوان مهندس کار کند، آن زمان پدر و مادر خود را به زیارت حج می‌فرستد.

وی جنگ، ترور و وحشت را تلخ‌ترین خاطره زندگی خود که همه روزه در شهرهای مختلف افغانستان اتفاق می‌افتد دانسته و گفت: روزی که تمام کشور در امنیت کامل به سر برد و هیچ نگرانی از ناحیه ناامنی وجود نداشته باشد، آن زمان شیرین‌ترین خاطره‌ام رقم خواهد خورد. ظفر به میزان درآمد خود اشاره کرد و گفت: کمترین درآمدم در یک روز 100 افغانی و بیشترین آن 450 افغانی است.وی که با رویای کودکانه خود زندگی می‌کند از برخورد برخی کارمندان ارشد دولت استقبال کرد و گفت: زمانی که کفش‌های آنها را واکس می‌زنم آنها بین 100 تا 150 افغانی به من هدیه می‌دهند.این نوجوان محصل افغانستانی از سایر نوجوانان و کودکان خواست تا در هر شرایط سنی درس و تحصیل کرده و برای آینده افغانستان تلاش کنند.

منبع: فارس