در مورد رفتارهای ناصحیح کودکان که در مهمانی‌ها و دید و بازدیدها دیده می‌شود، باید بگویم که هر والدی از موارد شیطنت‌های فرزند خود آگاه است. به همین دلیل والدین، قبل از رفتن به مهمانی باید رفتار درست را به فرزند خود یادآوری کنند. اگر کودک شیطنت زیادی در رفتار و کردارش دارد، بهتر است زمان مهمانی را کوتاه کرد چون هر چه زمان مهمانی طولانی‌تر شود، بچه‌ها فرصت بیشتری برای شیطنت و بدرفتاری پیدا می‌کنند.

شفاف باشید. آرام و ساده و در جملات کوتاه حرف بزنید. به کودک تصویر چیزی که در موردش صحبت می کنید را نشان دهید. یا به چیزی که درموردش حرف می زنید اشاره کنید. هر چه گفتگوهای خود را ساده تر کنید هم نحوه سخنرانی تان پیشرفت می کند و هم رفتارتان را بهتر مدیریت می کنید.

اغلب کودکان از نق زدن خود آگاه نبوده و یا این که نمی‌دانند منظور شما از کج‌خلقی چیست. با او گفتگو کرده و به‌ او نشان دهید که منظور از کج خلقی چیست. همچنین به‌ او نشان دهید که صدای عادی چگونه است. به‌ کودک خود بگویید که می‌خواهید به‌ او کمک کنید نق زدن و کج خلقی کردن را فراموش کند، بنابراین هربار که این کار را انجام دهد به‌ او علامت خواهید داد. زمانی که علامت را مشاهده کند، باید نفس عمیقی کشیده و به‌صدای عادی خود باز گردد.

خوش تیپ به نظر رسیدن به معنای هر لباسی را به تن کردن نیست و حتی به نوع لباس هایی که می پوشید هم بستگی ندارد بلکه باید شیوه درست لباس پوشیدن را آموخت. چنان چه بخواهیم شرایط کسی را که اسیر مد شده بدتر کنیم می توانیم به راحتی بگوییم که او زیر فشارهای دیگران از پا درخواهد آمد.

ثبات از سردرگمی جلوگیری می کند و حس امنیت، آرامش و شناخت کودکان را افزایش می دهد.

برای فرزندتان الگوی صداقت باشید. اگر خودتان صادق نباشید، نمی‌توانید انتظار داشته باشید که فرزندتان هم صداقت را یاد بگیرد. صداقت را باید در جزئی‌ترین مسائل زندگی هم رعایت کنید و حتی دروغ مصلحتی نگویید. فرزندتان باید یاد بگیرد که دروغگویی هیچ توجیهی ندارد و راستگویی ارزشی مطلق است که در همه حال باید رعایت شود.

کودک شما نام خود را می داند و «نه» را می فهمد. او حس شوخ طبعی دارد و خیلی دوست دارد شما را بخنداند. او با فشردن سر و صورت خود به صورت شما محبت زیادش را نشان می دهد. او بعضی از تشریفات اجتماعی مثل «بای بای کردن» و بوسیدن را بلد است. اگر اسباب بازی او را بگیرید، خشمگین می شود.

وجود اعتماد به نفس در افراد، به ویژه پایه گذاری آن از همان دوران کودکی ضروری است و این ضرورت هم در رابطه با گذران امور مربوط به حیات روزمره است و هم در رابطه با سلامت روانی و رشد و امکان کسب کمال. در ایجاد اعتماد به نفس علاوه بر تقویت جنبه های ایمانی، ضروری است حرکات و رفتار و عملکردهای کودک را تحت رهبری والدین و مربیانی مطمئن قرار دهیم تا در ضمن هدایت بتوانند خصایص اخلاقی مطلوب را در وی به وجود آورند و او را به سوی مقصد مورد نظر جهت دهند.