برای بیان احساساتم دست و پا نمی‌زنم

به گزارش کودک پرس ، کودکان دیروز و والدین امروز صدایش را بیش از هر چیز با برنامه سلام کوچولو از رادیو ایران به خاطر می‌آورند. با او درباره تجربه سال‌ها اجرای این برنامه و تغییرات آن گفت‌وگو کرده‌ایم.

بتازگی پخش برنامه سلام کوچولو دچار وقفه شده است. چرا؟

تقریبا دو سه ماه است، طرحی برای مجله‌ای شدن برنامه خانواده ارائه داده‌اند و از من هم خواسته‌اند، «سلام کوچولو» را در دل این برنامه بیاورم و زمانش را کوتاه کنم. کوتاه کردن برنامه برایم بسیار سخت بود، چون آماده‌کردن بچه‌های داخل استودیو برای ورود به موضوع برنامه به زمان بیشتری نیاز داشت. از مدیر گروهمان،‌ آقای بحیرایی چند ماهی فرصت خواستم تا در باره نحوه تغییر برنامه فکر کنم و به همین خاطر، مدتی برنامه پخش نشد.

نتیجه چه بود؟

نتیجه این بود که تصمیم گرفتم برنامه را تعاملی کنم. چند قسمت را آماده کردم و بتازگی یک قسمت از آن را تحویل دادم. الان پخش و ادامه سبک جدید برنامه، بستگی به نظر آقای احمدپور مدیر رادیو ایران و آقای بحیرایی دارد.

این تعاملی بودن به چه صورت است؟

در برنامه، یک شماره تلفن اعلام می‌کنیم که بچه‌ها از این طریق می‌توانند آثارشان مثل شعرخوانی، نقاشی و کارهای خوبی را که انجام می‌دهند یا اطلاعاتی در باره شهرشان را برای ما ارسال کنند تا در یک صفحه مجازی به نام صفحه من به اشتراک بگذاریم. مثلا از آنها می‌خواهیم، با دوستان خود مصاحبه کنند و صدای آن را برای ما بفرستند. از طریق این تعامل به کودک یاد می‌دهیم، خجالت را کنار بگذارد و مهارت‌های اجتماعی را بیاموزد. برخلاف گذشته به تنهایی و بدون این که بچه‌ای در کنارم باشد، برنامه را اجرا می‌کنم اما از طریق این شماره تلفن ارتباط و تعامل بیشتری با بچه‌ها خواهم داشت.

تغییرات بیشتر به دلیل کاهش زمان برنامه است؟

دقیقا. من نمی‌توانستم در شش هفت دقیقه به همان سبک گذشته برنامه را اجرا کنم.

خودتان کدام سری از برنامه را بیشتر دوست دارید؟

برای من شکل قبلی برنامه همیشه دوست داشتنی و خاطره‌انگیز است. مخاطبان من پدر و مادرهایی هستند که حدود 40 سال است به آن سبک برنامه عادت کرده‌اند و ممکن است با شکل جدید آن دیرتر ارتباط برقرار کنند. به هر حال سری جدید هم حال و هوای تازه‌ای دارد و باعث می‌شود حضور مردم در رادیو ایران پر رنگ‌تر شود، زیرا از شهرها و روستاهای دور از تهران هم می‌توانند با ما ارتباط برقرار کنند؛ به همین دلیل، سبک جدید را هم دوست دارم.

چه می‌کنید که برنامه با بچه‌های امروز ارتباط برقرار کند؟

در شمایل جدید برنامه بسیار به این موضوع توجه کرده‌ایم. برای مثال به موضوع وابستگی کودکان به موبایل، تبلت و بازی‌های رایانه‌ای پرداخته‌ایم که مشکل روز است. مواردی از این دست و مشارکت بیشتر بچه‌ها در برنامه باعث می‌شود که نسل امروز به من و برنامه احساس نزدیکی بیشتری داشته باشند.

با توجه به رشد و گسترش رسانه‌های رقیب رادیو، این برنامه طی چهار دهه چقدر توانسته، جایگاه خود را میان مخاطبان حفظ کند؟

بسیار زیاد. هر جایی که حرف از این برنامه می‌شود، همه می‌گویند ما از کودکی این برنامه را گوش می‌دادیم و امروز هم همراه کودکانمان شنونده برنامه هستیم. جالب است که هنوز آن نسل، بازی‌هایی را که در برنامه داشتیم، به خاطر دارند.

همچنان همان شور و هیجان سابق را برای اجرای سلام کوچولو دارید؟

هنور اشتیاق دارم، اما راستش اولین باری که به من گفتند آن را در برنامه خانواده اجرا و زمانش را کوتاه کن، بسیار برایم سخت بود. احساس می‌کردم نمی‌توانم آن را تغییر دهم و جور دیگری اجرا کنم؛ اما کم‌کم شروع کردم به فکر کردن و دیدم همچنان عاشق بچه‌ها هستم، دوست دارم ادامه دهم و باید مدل دیگری را نیز تجربه کنم. خدا را شکر توانستم و خودم راضی هستم.

در این برنامه، مهارت‌های گوناگونی را به بچه‌ها آموزش می‌دهید. آموزش کدام یک از این مهارت‌ها برایتان اهمیت بیشتری دارد؟

بیشترین سعی من طی این سال‌ها این بوده که بچه‌ها را به مادرانشان نزدیک کنم. دغدغه‌ام این است که ارتباط کودک و مادر صمیمی‌تر شود. گمان می‌کنم این نزدیکی از بسیاری مشکلات خانوادگی جلوگیری می‌کند.

در طول این سال‌ها بچه‌هایی را که به استودیو می‌آمدند، چگونه انتخاب می‌کردید؟

کاملا اتفاقی. در مهمانی‌ها، مراسم‌ و مهدکودک‌هایی که می‌رفتم به بچه‌ها دقت می‌کردم و سعی داشتم بچه‌هایی را انتخاب کنم که از نظر روابط اجتماعی قوی هستند و بیشتر صحبت می‌کنند.

خانم‌ها مژگان عظیمی و ژاله صادقیان که امروز دوبلور و گوینده هستند، در گذشته با شما کار کرده‌اند. در آن زمان فکر می‌کردید، چنین آینده‌ای در انتظار آنان باشد و در این حرفه ماندگار شوند؟

این عزیزان از چهار پنج سالگی در برنامه من می‌آمدند و امروز در کار خود موفق و سرآمد هستند. بسیار مستعد بودند، اما راستش فکر نمی‌کردم آنقدر زنده بمانم که موفقیت‌های آنها را ببینم!

شما علاوه بر گویندگی، کارهای دیگری نظیر تهیه نمایش رادیویی را نیز تجربه کرده‌اید. هنوز هم به این فعالیت‌ ادامه می‌دهید؟

از سال 1375 نمایش‌های الف رادیویی را تهیه می‌کردم اما سال گذشته به دلیل آن که مجبور شدم بعضی روزها از نوه‌ام نگهداری کنم، این کار را کنار گذاشتم. به خاطر مشغله خانوادگی نمی‌توانستم به اداره کل هنرهای نمایشی قول فعالیت منظم بدهم، چون کار در این حوزه لحظه‌ای است و مثلا می‌گویند برای فردا فلان کار را انجام دهید.

حرف از خانواده شد. گلریز وکیلی، دختر شما هم در رادیو است.

بله، تهیه‌کننده برنامه شب به خیر کوچولو است و در سال‌های اخیر در باره کار با سیستم‌های جدیدِ ادیت و انتخاب موسیقی کمک‌های زیادی به من می‌کند. همین مساله باعث شده است که من در یادگیری سیستم جدید تنبل شوم. او از کودکی با رادیو و برنامه‌سازی آشناست و در این زمینه ذوق و سلیقه خوبی دارد. دوره‌های بسیاری دیده و در دانشگاه صدا و سیما نیز در مقطع کارشناسی ارشد رشته تبلیغات رادیو و تلویزیون تحصیل کرده است و از این رو در این زمینه‌ها اطلاعات خوبی دارد. ما برای تهیه برنامه سلام کوچولو با هم به استودیو می‌رویم و همه کارها را با هم انجام می‌دهیم.

چقدر مادر بودنتان در اجرای سلام کوچولو تاثیر دارد؟

به نظرم تاثیر زیادی دارد. یک خانم جوان و ازدواج نکرده ممکن است زیاد نداند که چگونه با بچه‌ها برخورد کند و نتواند احساس مادری را منتقل کند، اما من برای بیان احساساتم دست و پا نمی‌زنم. البته دیگر فقط مادر نیستم، بلکه مادربزرگ هم هستم. بسیاری از پدر و مادرهای امروز از گذشته شنونده من بوده‌اند و فرزندانشان نوه‌های من هستند.

منبع: جام جم آنلاین