بودجه نداشتن سر پوشی بر نساختن کمربندی خرامه

به گزارش کودک پرس، چندی پیش، شورای شهر خرامه تصمیم به راه اندازی مسیر موقتی کرد که در قالب توسعه خیابان های شهر، مسیری را برای عبور و مرور خودروهای سنگین هموار ساخت اما عمر کوتاهی داشت و کار را به جایی نرساند.

فرمانده انتظامی شهرستان نیز به عنوان مجری قانون و امنیت، فریاد خود را به گوش متولیان امر رسانده اما این طور که شواهد نشان می دهد، عده ای منتظر یک بودجه میلیاردی هستند که از آسمان نزول کند و هزینه پل های مسیر جدید تامین شود.

کسبه خیابان ابوالفضل(ع)، خیابان بوستان و دروازه کربالی نیز به عنوان بخشی از متضررین این معضل، درد و دل هایی دارند؛ همان کسانی که بیشترین ساعات عمر خود را با عبور و مرور کامیون، حادثه های پی در پی و اتفاقات عجیب می گذرانند.

امید ایزدی یکی از مغازه داران خیابان ابوالفضل(ع) است؛ او می گوید: نه مشتری ها جای پارک دارند نه ما آرامش، سر و صدای خودروهای سنگین و بوق زدن ها به قدری زیاد است که آرامش را از کاسبان و ساکنان این محل گرفته است.

بهنام زارع قشلاقی یکی از مغازه داران دروازه کربالی است؛ او می گوید: یک خیابان باریک گنجایش این همه عبور و مرور را ندارد، هنگام ورود و خروج ماشین از تعمیرگاه، هر لحظه باید منتظر یک حادثه باشیم.

رانندگان تاکسی تلفنی این محل، بیشتر با مشکلات سر و کار دارند؛ آنها می گویند: تردد بیش از حد باعث تخریب خیابان ها شده، استهلاک را بالا برده و سرویس دهی را به مردم سخت تر کرده است، جداکننده های سیمانی هم مشکل را دوچندان کرده، سرعت حرکت را کندتر، چهره شهر را زشت تر.

اسماعیل ایزدی می گوید: بسیاری از پیرمردهایی که به مسجد می آمدند دیگر نمی آیند چونکه شدت عبور و مرور خودروهای سنگین برای زندگی آنها خطر دارد، البته در این خیابان، هم مهدکودک وجود دارد و هم مدرسه که معلوم نیست چه سرنوشتی در انتظار آنها باشد.

سعید کرمی شاهد یک مسئله جالب است؛ او می گوید: بسیاری از تریلی ها و کامیون ها، شهر خرامه را نمی شناسند، نمی دانند کجا چهارراه هست، کجا شلوغ است، ظهرها با چنان سرعتی در این خیابان حرکت می کنند که فقط خدا کمک می کند که اتفاقی نمی افتد.

آنچه که روز گذشته در جلسه بین فرماندار، شهردار و شورای شهر مطرح شده، تاکید بر رعایت دقیق اصول زیر بنایی و عمرانی بوده، مسئله ای که نیازمند یک بودجه میلیاردی فقط برای ساخت دو پل است، چیزی که بعید است به عُمر “خودروهای دنده زمینی” برسد، “خودروهای دنده هوایی” که نیازی به جاده نخواهند داشت.

کاش روزی فرا رسد که مسؤولین شهر ما به جای “سعی بین صفا و مروه از صندلی اتاق تا صندلی ماشین” اندکی وقت می گذاشتند و بین ساعت 4 تا 6 عصر در این مسیر قدم می زدند تا مشکل مردم را درک کنند، به قدر کافی با این مردم ابراز همدردی شده، مردم کار می خواهند.

منبع:شیرازه