انسان درجستجوی کودکی ازدست رفته‌اش است و در همان حال آن را نمی‌پذیرد، از آن بیزار است و در فراموشی رهایش می‌کند زیرا دراعماق وجود خود می‌داند که کودکی‌اش یادآور درد و رنج است؛ بجای مهر و توجه و مراقبت، از سرمای بی‌مهری و شماتت و آزار به خود لرزیده و دستان کوچکش که به تمنای مهربانی مادر و پدر به سمت آنها دراز شده بود، با بی‌مهری پس زده شده است.

کودکان همواره با نگاه پاک و معصوم خود به دنیا نگاه می‌کنند اما دنیای امروز گاه آنقدر بی‌رحم است که والدین ترجیح می‌دهند خیلی زود آنها را از حوادث و خطراتی که ممکن است برای‌شان پیش بیاید، آگاه کنند.

بچه‌هایی که مورد آزار قرار گرفته‌اند، آسیب دیده‌اند و حتی کشته شده‌اند. این مشکل در تمام کشورهای دنیا مشاهده می‌شود. اما مثل هر مشکل دیگری راهکارهایی برای جلوگیری از آن وجود دارد.

بعضی از والدین آخرین راه چاره را در تربیت فرزندان ، تنبیه بدنی می دانند؛ اما همواره به جای تنبیه و اعمال خشونت راه بهتری هم می توان پیدا كرد. چون تنبیه بدنی عوارض متعددی در رفتار و روحیه فرزند شما به جای خواهد گذاشت. حتی اگر بسیار به ندرت كودك خود را تنبیه می كنید، حتماً این مطلب را مطالعه كنید…

موضوع آموزش دستشویی رفتن به کودکان برای بسیاری از والدین مبهم است، زیرا دیدگاههای متفاوتی در مورد موفق ترین روش وجود دارد و بنابراین تصمیم گیری برای انتخاب رهیافت صحیح مشکل خواهد بود.

بیشتر كودكانی كه در سنین حدود 2 یا 3 سال هستند، چند دوست خیالی برای خود دارند كه این دوستی ‌ها تا حدود 4 و 5 سالگی هم ادامه می ‌یابد؛ البته هر چه سن كودک بیشتر می ‌شود، شدت این دوستی ‌ها

كمتر خواهد شد و به همین دلیل بیشترین و عمیق ‌ترین دوستی بچه ‌ها با دوستان خیالی را در سنین حدود سه سالگی می ‌بینیم.

برخی اطفال ممکن است دچار یک سری اختلالات تکاملی در گفتار خود شوند و از تکلم و گفت و شنود خوبی برخور دار نباشند که بهتر است والدین سریعا به فکر راه چار ه برای آنان باشند.

چسبیدن به والدین و اضطراب جدایی زمانی تبدیل به یک بحران می‌شود که کودک به سن مدرسه یا مهدکودک رسیده است. اینجاست که به هیچ صراطی مستقیم نمی‌شود و حاضر نیست دست مادر یا پدرش را‌‌ رها کند.

اوتیسم که شاید این روزها اسم آن را بیشتر شنیده باشید، نوعی اختلال رفتاری عصبی است که آمار مبتلایان به آن در حال افزایش است.