فرزند گلی است که پدر و مادر وظیفه دارند به‌عنوان باغبان آن‌را پرورش دهند تا عطر دل‌انگیز آن فضای خانواده و جامعه را شاداب و بانشاط کند.

تربیت کودک فرایندی طولانی و به هم پیوسته دارد. امر تربیت و آغاز وظیفه مادری و پدری پیش از نزدیکی و انعقاد نطفه شروع می شود، زیرا نوع غذاهایی که والدین می خورند، هم در نطفه (منی و اسپر ماتوزئید مرد و اوول زن) تأثیردارد و هم در روح و روان آنان. در نتیجه روحیات والدین و ویژگی های نطفه شان از طریق ژن به فرزند منتقل می شود. چنان که حالات زن و شوهر هنگام نزدیکی از جهت اخلاقی، روحی و روانی، شادی و غم، سلامت و بیماری، اضطراب و آرامش روحی و مانند آن در سرنوشت فرزند آینده اش تأثیر دارد.

ا چند روش کاربردی که والدین می‌توانند، با به کارگیری آنها اثر مثبت در نهادینه نمودن نماز در فرزند خود به جا بگذارند، آشنا شوید .

زندگی مذهبی تابع آداب و ضوابطی است كه كودك ازهمان دوران خردسالی باید بكوشد خود را با آن تطابق دهد. وقت شناسی ، انضباط در كار، محكم كاری ، رعایت حقوق و حدود ، انس به كار ، میل به سحر خیزی ، علاقه به خواب و استراحت پس از نماز عشاء ، تقسیم اوقات شبانه روز به ساعات كار و معاشرت و استراحت و ده ها مسئله از این قبیل در دوران كودكی باید سر و سامان پیدا كنند.

برای كودك ، یادگیری هر چیز برای نخستین بار و تجربه چیزی كه در گذشته سابقه نداشته است در حكم آفریدن و خلق چیزی نو است . در مراحل یادگیری ، باید كودك را آزاد گذاشت كه خود از معانی كوچك و ناچیز استفاده كرده و به كلیات پی ببرد . به هرحال نباید در تعلیم افراط كرد . از امام صادق (ع) نقل شده است كه فرزند خود را تا هفت سال رها كن تا بازی كند .

مادران، فرزندان خود را دو سال تمام شیر دهند، این حكم براى كسى است كه بخواهد حق شیرخوارگی کودک را تماما ادا کند و نیز خوراك و پوشاك مادر به طور متعارف به عهده پدر فرزند است. هیچ كس بیش از توانش وظیفه ای ندارد، نباید مادر به خاطر فرزندش زیانی ببیند نه پدر، و بر وارث او نیز چنین است. اگر آن دو با رضایت و مشورت یكدیگر بخواهند كودك را از شیر بگیرند، گناهى بر آنان نیست، اگر اراده كردید كه براى فرزندان خود دایه بگیرید به شرطى رواست كه حقّ دایه را به طور شایسته‏اى بدهید و از خدا بترسید و بدانید كه خدا به آنچه مى‏كنید آگاه است.

در منابع دینی شاهد هستیم که پیامبر (صلی الله علیه واله وسلم) خود و اصحاب نیز کودکان خود را به مسجد می آوردند. نه تنها کودکان سه ساله، بلکه زنان اصحاب، با بچه های شیرخواره خود در نمازهای جماعت حاضر می شده اند. با مطالعه در منابع اصیل روایی و سیره نورانی پیامبر (صلی الله علیه واله وسلم) به روشنی در می یابیم که آن حضرت حتّی در یک مورد بر آنان یا بر والدین آنها نهیب نزد و یا نسبت به آوردن کودکان شان به مسجد اعتراض نفرمودند، بلکه برعکس، عکس العمل هایی که حاکی از تشویق و رضایت است از جانب آن حضرت مشاهده می شود. مطالعه این نوشتار که برگرفته از پایگاه تاریخی فرهنگی قرآنی است به خوانندگان ماهنامه کودک پیشنهاد می شود.

اگر والدین در حضور کودک و نوجوان، مسایل و معارف مربوط به نماز را طرح و درباره آن گفت‌وگو کنند، به طور غیر مستقیم بر آن‌ها تأثیر خواهد گذاشت، صحبت و گفت‌وگو درباره نماز می‌تواند در قالب شعر و سرود، قصه و حکایت، توضیح مطالب مربوط به نماز، طرح و نقاشی و مانند آن انجام شود تا در ذهن و روان کودک و نوجوان، اثر گذاشته و با توجه به حس کنجکاوی‌ای که دارند، خود به فعالیت فکری و عملی در این موضوع وادار شوند.