تربیت مهدوی، تربیتی عاشقانه و مخلصانه است و بر عناصر مهمی چون عـشق و مـحبت، تـعهد و وفاداری، عدالت و ایثار، فتوت‌ و مردانگی‌ استوار است که نه‌تنها منفعت شخصی، بلکه انسجام جبهۀ حـق و اصـلاح اجـتماعی و پیشبرد مقاصد انسانی و الهی را نیز در نظر دارد.

طبیعت کودک هوشیار بوده، می‌فهمد و درک می‌کند و احتیاج به بیدار کردن ندارد. آن‌گاه که حس مذهبی در کودک بیدار‌ می‌شود، احتیاج به تحریکات خارجی ندارد و طبیعت خود به خـود بیدار می‌شود،همان‌گونه که نوجوانان در دورۀ نوجوانی به‌طور طبیعی با مسائل جنسی آشنایی پیدا می‌کنند و اگر به وسیلۀ تحریکات خارجی‌ بلوغ‌ جنسی نوجوان تسریع شود،ضرر و زیان‌های جبران‌ناپذیری عاید نوجوان خواهد شـد.

درک مفهوم ایثار، از خودگذشتگی و شهادت مستلزم تربیت یک انسان الهی، اسلامی و مؤمن است. در این تفکر شهادت معنای پس دادن امانت به صاحب اصلی را پیدا می‌کند.

والدین مسلمان باید اهتمام بسیاری در رشد دینی و اخلاقی کودکشان داشته باشند. توجه به روش های تربیت دینی از دیدگاه معصومین (علیهم السلام) می تواند ایشان را در رشد بهتر دینی و اخلاقی کودکانشان یاری دهند.

کلمۀ «حماسه» بـه مـعنای‌ شـدت‌ و صلابت‌ است، و گاه به معنای شجاعت و حـمیت اسـتعمال مـی‌شود. هـمچنین حـماسه، به چیزی‌ گفته‌ می‌شود‌ که افتخار و نازیدن به چیزی یا موضوعی که یادآوری آن در روح هیجان به‌ وجود‌ آورد و انسان را به حرکت وادارد و آمادۀ دفاع کند. اصولاً حماسه‌ در‌ زمانی‌ ایـجاد می‌شود که انتظار آن نمی‌رود.

انجام‌ عبادات در کودکی یک نـوع زمـینه‌سازی است و موجب ملکه شدن آن اعمال در روح و جان کودک‌ می‌شود‌.و در‌ نتیجه،چنین کودکانی بعد از سن تکلیف‌، عبادات‌ را‌ بـا‌ آمـادگی‌ و سـهولت‌ بیشتری انجام می‌دهند.

مادران باید تا سن ۷ سالگی یعنی تا پایان سن سیادت فرزندان، برنامه شرکت در مراسم مذهبی، خصوصا عزاداری را مطابق با اندازه تحمل و ظرفیت فرزند خود پیش بینی و تنظیم کنند.

حرف زدن درباره خدا از این جهت حائز اهمیت است که می‌تواند بهترین راه برآوردن مهم‌ترین نیازهای کودکان باشد زیرا کودکان بیش از بزرگ‌سالان خود و اطرافیانشان را نیازمند به تکیه گاه قوی و مهربانی می‌بینند که قادر است همه آرزوهای آن ها را برآورده سازد.