انتقاد بازیگر «قصه‌های مجید» از عدم حمایت فعالان سینمایی از بازیگران نوجوان

به گزارش کودک پرس ، نوجوان ۱۳ ساله اصفهانی که روزگاری با بازی در مجموعه «قصه های مجید» به اوج و شهرت و محبوبیت رسید و زمانی بسیار مورد توجه اهالی سینما و تلویزیون قرار گرفت، پس از بازی در این کار انتظار می رفت که در فیلم ها و سریال های بیشتری حضور داشته باشد، اما این اتفاق نیفتاد و به جز چند نقش نه چندان جدی و پررنگ در سریال ها و سینمایی ها فعالیت چندانی در این عرصه نکرد که البته این اتفاقی است که برای اغلب بازیگران کودک و نوجوان در سال های بعد می افتد.
اما او این روزها سخت مشغول بازی در یکی دو کار است که به همین بهانه با او گفت و گویی شده که می خوانید:

گویا این روزها سخت مشغول بازی در یکی دو کار سینمایی هستید؟
– بله در فیلم «پاستار یونی» به کارگردانی سهیل موفق بازی می کنم که احتمالا به جشنواره فیلم کودک و نوجوان برسد.

راجع به کار و نقش خودتان توضیح می دهید؟
– کار در تهران ساخته می شود، اما قرار است چند جلسه ای را هم در اصفهان فیلمبرداری کنند که من هم در تهران و چند جلسه ای هم در اصفهان کار خواهم داشت. در این کار بازیگران خوبی هم حضور دارند. کار طنز موقعیت دارد.

با توجه به فیلمنامه ای که مطالعه کردید، فکر می کنید تا چه حد بتواند در جشنواره موفق باشد؟
– من فکر می کنم همه افرادی که در این پروژه جمع شده اند، در تلاشند تا یک کار با کیفیت بسازند. بازیگران خوبی هم کنار هم قرار گرفته اند و قطعا بازیگرانی مثل خانم خیر اندیش و آقای درخشانی در کار بی کیفیت بازی نمی کنند. بنابراین به نظرم خروجی خوبی خواهد داشت.

مدتی است در تلویزیون هم کم کار شده اید. دلیل خاصی دارد؟
– حدود ۷- ۸ ماهی است که درگیری شورای شهر را ندارم و به کار قبلی خودم که در شهرداری بود، بازگشتم و زمان بیشتری را برای کار بازیگری دارم. چون پیش از این در شورای شهر خیلی کار داشتم و فرصت کمتری می توانستم برای بازیگری اختصاص بدهم. اما بعد از اینکه از کار در شورای شهر فارغ شدم، پیشنهاداتی در زمینه بازیگری داشتم و سعی کردم فعالیتم را در این زمینه بیشتر از قبل ادامه بدهم.

کار در شورای شهر باعث شده بود که در زمینه بازیگری کم کار شوید و یا پیشنهادات کمتر از قبل شده بود؟
– دقیقا فرصت نمی شد که بتوانم زمانم را با فیلمبرداری هماهنگ کنم. به هر حال زمانی که سر فیلمبرداری هستی باید کاملا در اختیار پروژه باشی و به دلیل مشغله هایی که داشتم، این فرصت مهیا نمی شد. چون حجم کار به قدری زیاد بود که اصلا نمی توانستم سریال کار کنم. بنابراین پیشنهاداتی در این زمینه می شد. سینمایی هم پیشنهاد شده بود، اما واقعا مسوولیتی که در شورای شهر داشتم به قدری زمان می برد که نمی توانستم حتی در کارهای سینمایی هم حضور داشته باشم؛ چه برسد به سریال که زمان بیشتری می خواهد. به همین خاطر بدون اینکه فیلمنامه را بخوانم، پیشنهادات را رد می کردم. الان هم به خاطر اینکه فعالیتم را بیشتر کنم، با بازی در نقش های چند جلسه ای شروع کردم.

این سوال را بدین جهت پرسیدم که اغلب همکاران شما از کم شدن پیشنهادات گله مند هستند. به خصوص اینکه شما ساکن اصفهان هستید و مدتی هم از فضای بازیگری به دلیل مشغله های کاری دور بودید.
– بله قبول دارم به هر حال پیشنهادات که کمتر شده و به خصوص در شهرستان ها که به آن صورت خیلی کار چندانی ساخته نمی شود. در تهران هم کارهای بیشتری ساخته می شد. از تله فیلم گرفته تا سریال. اما گویا مسائلی باعث شده تا تولیدات تلویزیونی کمتر از قبل شود و به همنی دلیل اغلب بازیگران کم کار و یا بیکار شده اند. به همین دلیل است که برخی بازیگران خوبی را می بینیم که به سمت اجرا آمده اند که نشان از کم شدن کار و تولیدات است. بنابراین به من هم پیشنهادات کمتری می شود. البته امیدوارم که شرایط برای همه بازیگران بهتر شود.

در کنار مصائبی که بازیگران در این حرفه با آن روبرو هستند، معمولا توجه خاصی هم به بازیگرانی که از کودکی وارد این حرفه شده اند هم نمی شود. ما بسیاری از بازیگران و از جمله شما را می شناسیم که در کودکی و نوجوانی فعال بودند و یکباره گویی که رها شده و کنار گذاشته می شوند!
– من فکر می کنم که اگر تهران زندگی می کردم، کارهای بیشتری به من پیشنهاد می شد و کار بیشتری می توانستم انجام بدهم. اما ما یک تعصب خاصی روی شهر خودمان داریم که من هم دارم و دوست دارم در شهر خودم زندگی کنم و در شهر خودم کار کنم. به خاطر همین موضوع طبیعتا پیشنهادها خیلی کم می شود و باید با این شرایط به گونه ای کنار بیاییم. البته نکته ای را هم که درباره بازیگران کودک و نوجوان مطرح کردید، بسیار درست است و من هم موافقم. البته این اتفاق درباره همه رشته ها می افتد.

منظورتان رشته های هنری است؟
– نه منظورم ورزش است. یعنی در فوتبال هم این اتفاق می افتد. بسیاری از بچه ها در نوجوانی در تیم های خوبی کار می کنند و این انتظار می رود که روی آنها سرمایه گذاری شود، اما خیلی کم این اتفاق می افتد. شاید اگر نگاه جدی به این مقوله داشته باشیم، اتفاقات بهتری را هم در ورزش و هم هنر شاهد باشیم. بنابراین من با نظر شما موافقم که تا یک جایی استعداد کودک و نوجوان را پرورش می دهند و از او حمایت می کنند و مدام پیشنهاد کار به او می شود و از یک جایی به بعد او را رها می کنند. به نظرم نباید این روند ادامه پیدا کند و برای بچه های امروز که در فیلم ها و سریال ها بازی می کنند و آینده ای که پیش رو خواهند داشت، باید توجه ویژه ای شود تا به سرنوشت برخی از افرادی که در این حرفه رها شده و سرخورده شدند، مبتلا نشوند.

با توجه به صحبت هایی که در این زمینه کردید، از همان ابتدا نگاهتان به این حرفه به عنوان شغل بود و می دانستید چه مصائبی دارد؟
– از همان روزهایی که با بازیگری و کار هنر آشنا شدم تصمیم گرفتم بازیگری را به عنوان یک هنر بپذیرم و نه شغل و حرفه تا درآمدم از آن راه باشد، چون اگر کار اولم بازیگری بود، آنوقت مجبور بودم برای داشتن لقمه نانی به بازی در هر نقشی تن بدهم. بازیگری برای من کار دل است.

به همین دلیل هم به سمت سیاست رفتید و در شورای شهر فعالیت کردید؟
– من بعد اتمام تحصیلاتم در سازمان فرهنگی تفریحی اصفهان مشغول به کار شدم و ۱۲ سال هم آنجا کار کردم. آنجا دیگر مجید نبودم! مهدی باقربیگی بودم که در آن سیستم کار کرده و تجربه پیدا کرده بود؛ چون عاشق شهرم هستم و اصفهان برایم دوست‎داشتنی است و با توجه به اینکه فیلم و سریال در شهر من و در همه شهرستان‎ها رونقی ندارد و تمام امکانات در پایتخت است، تصمیم گرفتم کمکی به مردم اصفهان بکنم. خُب مردم هم به من اعتماد کردند و با رای بالایی انتخاب شدم. برای من بیشتر یک‎جور فعالیت اجتماعی بود که البته مسوولیتم به پایان رسیده و چند ماهی است که به کار قبلی ام در شهرداری بازگشته ام.

احتمالا این سوال را خیلی از شما پرسیده اند که چرا در هر کاری که بازی کردید، نتوانستید مانند «قصه های مجید» بدرخشید؟
– واقعیت این است که یکی از اشکالات تلویزیون و سینما این است که بچه‎هایی که در کودکی بازی می‏کنند و اتفاقاً خوش می‎درخشند به راحتی رها می‎شوند، هیچکس اینها را رصد نمی‌‎کند که تحت آموزش قرار بگیرند و برای سال‎های بعد تربیت شوند. این استعدادها از دست می‎رود و بچه‎ها به مرور دچار سرخوردگی می‎شوند. ما بازیگران کودک رها شدیم و کسی استفاده درستی از ما نکرد؛ من هم رها شدم و آنقدر قصه‎های مجید در ذهن مخاطب پُررنگ مانده بود که کارهای بعدی من اصلا دیده نشد. شاید باور نکنید من بعد از بازی در سریال «در مسیر زاینده‎رود» که افتخار همکاری با حسن فتحی را داشتم به برنامه‎ای دعوت شدم، جالب بود که مردم وقتی پیامک می‎زدند می‎گفتند ممنون که مجید را دعوت کردید، حتی کسی نمی‎دانست اسم واقعی من مجید نیست!! البته برای من خیلی ارزشمند است و تنها چیزی که بعد از قصه‎های مجید برای من، آقای پوراحمد و عوامل باقی ماند همین اعتبار و محبت مردم بود. اینکه هنوز هم من را به نام مجید می شناسند برایم خیلی با ارزش است.