حمیدرضا نعیمی معتقد است آثار ایرانی در مباحث کارگردانی و طراحی نسبت به کارهای خارجی دچار ضعف هستند و باید این مسئله را بپذیریم.
به گزارش کودک پرس ، شکل برگزاری جشنواره تئاتر کودک و نوجوانان در دوره 24 با حواشی خاصی همراه بود. ورود کارهای خارجی به بخش مسابقه و خارج شدن این آثار از حالت میهمان و خنثی، اتفاقی مهم در بینالمللی شدن جشنواره تئاتر کودک بود. اتفاقی که با نبود کارهای ایرانی در میان برگزیدگان نهایی جایزه بینالملل منجر شد. این مهم با اعتراض برخی هنرمندان نیز همراه بود. پس از مراسم اختتامیه برخی زبان به اعتراض گشوده و مخالفت خود را به شخصیتهایی چون حمیدرضا نعیمی و اردشیر صالحپور درمقام داوران بخش بینالملل ابراز داشتند. با این حال این دو هنرمند دلایلی برای شیوه انتخاب خود داشتند.
حمیدرضا نعیمی در دفاع از انتخابهای گروه داوری میگوید:«صحبتی که هیئت داوران با مریم کاظمی داشتیم این بود که اجازه داده شود کاری که واقعاً حقش هست، حتی اگر تمام جوایز به او تعلق بگیرد، آن کار به عنوان برنده معرفی شود. سعی کردیم چیزی به اسم تشویق گروههای ایرانی یا تقسیم جوایز برای راضی کردن همه نداشته باشیم. بیشترین جوایز هم به ایتالیا و کرهجنوبی تقدیم شد. چند کار ایرانی هم تقدیر شد. نشان میدهد که دوستان حوزه تئاتر کودک و نوجوان در رقابت با کارهای خارجی کمی فاصله دارند. باید خیلی کار کنند تا بتوانند در یک بازی رقابتی پیروز بیرون بیایند. اگرچه جایزه ملاک نیست . مطمئن باشید دو روز دیگر فراموش میکنند که امروز چه اتفاقی افتاده است.»
نعیمی که کمی با مفهوم جایزه در ایران مخالف است و این مسئله را در مورد جایزه سالانه کانون نمایشنامهنویسان ابراز کرده بود، بار دیگر میگوید:«اساساً در ایران هیچگاه یک اعتبار و امنیت شغلی برای برندهاش به ارمغان نمیآورد. در تمام نقاط دنیا بردن یک جایزه برای نویسندگی یا کارگردانی اتفافاً راهگشای کارهای بعدی است. در ایران بیاعتبارترین چیزی که در دست هنرمند تئاتر باقی میماند جوایز است. به همین دلیل فکر میکنم باید با کارهای خارجی رقابت کنیم تا فاصلههایمان را بیابیم.»
او درباره این فاصله میان کارهای ایرانی و خارجی معتقد است:«فاصله واقعاً وجود دارد. ما در بحث طراحی صحنه و بازیگری به شدت ضعیف هستیم. در بخش کارگردانی ضعیف هستیم و باید بپذیریم. بازیگران ما مهارتهای چندگانه بازیگری را ندارند. شما کار کرهجنوبی را ببینید. بازیگران هم رقص بلدند، هم آواز و هم موسیقی. همه در یک کار هنری به تمام معنا شرکت دارند. بازیگران ایرانی بدنهای فرسوده و خسته دارند و صدای گرفته دارند. اکثراً سوءتغذیه دارند که مبحث تاریخی است و باید جستجو کرد که چرا بازیگر باید سوءتغذیه داشته باشد.»
وقتی از حمیدرضا نعیمی درباره کار ایتالیا پرسیدم – که تماشا کردنش با اتفاقات جالبتوجه و بامزهای همراه بوده و به زودی منتشر خواهد شد – و او این گونه وضعیت این اثر هنری را تشریح کرد:«یکی از دوستان وقتی احساس کرد من پس از تماشای نمایش نظر مثبتی دارم، گفت ما ایرانیها غریبپرستیم و احساسی هستیم. من میخواهم بگویم حتی حیوانات هم احساسی میشوند. گیاهان هم احساسی میشوند، بعد انسان نباید احساسی شود. اساساً ما در هنر چه زمانی به کاتارسیس میرسیم؟
زمانی که از نظر احساسات با اثر هماهنگی و یگانگی ایجاد میشود. ما با آن اثر ارتباط برقرار میکنیم. اگر احساسی نشوم من به آن کار علاقهمندم یا متنفرم؟ احساس دوری و نزدیکی میکنم؟ اگر تئاتری مرا احساسی نکند و برنیانگیزد، غمگین و شاد و متنفرم نکند، آن تئاتر نقض دارد. این تفکرات احمقانه که از دوره تودهایها آمده که تنها هنر والا هنری است که به اندیشه سروکار دارد، این اشتباه است. در حالی که برشت به عنوان یکی از پیامبران زمانه خودش، در ارغنون کوچک میگوید ذات تئاتر تفریح و سرگرمی است. تئاتر اگر نتواند به مخاطبش لذت و سرگرمی ندهد حرفی برای گفتن ندارد. این را برشت گفته، من نگفتم.»
کارگردان شوایک احساسی شدن نسبت اثر هنری را نشان سلامت فرد میداند. او درباره مبحث غریبپرست بودن ایرانیهای نیز میگوید:«این بدترین بیانصافی و داوری است. ما ایرانیها خیلی هم نسبت به همنوعانمان عرق و علقه داریم. ما سعی کردیم در این دوره داوری موضوع ایرانی و خارجی بودن را لحاظ نکنیم و ببینیم اثر چه اثری بر تماشاگر میگذارد.»
یکی از موارد اختلافی درمورد جوایز بخش بینالملل اهدای جایزه موسیقی به کار «جوجه اردک زشت» ایتالیاییها بود. نمایشی که موسیقیش در واقع قطعه «دریاچه قو» چایکوفسکی بود و نعیمی در دفاع از انتخاب داوری میگوید:«به نظر من زیباترین دراماتورژی ممکن برای «جوجه اردک زشت» بود. این یک کار آموزشی برای ما دستاندرکاران تئاتر است که چگونه داستانی که مدام تکرار میشوند میتوانیم برخوردهای جدید و مدرن داشته باشیم. این اقتباس در کارگردانی اثر – که میتواند در حوزه کارگردانی باشد – قابل ستایش است و کلاس آموزشی بود. من از آن یاد گرفتم.
بدترین فهم ما از جایزه این است که تصور کنیم اگر چایکوفسکی این قطعه را ساخته جایزه را باید به چایکوفسکی دهیم. نه، یادمان باشد که اگر ما قطعهای از در انتظار گودو را در نمایشی میگذارم، به عنوان تئاتر در تئاتر، دست به طراح زدهام. در این نمایشنامه اکنون نقش ایفا کردهام. استفاده از یک قطعه موسیقی مشهور در میان کارهایی که خودم ساختهام قرار میدهم نشان از فهم و سواد من از موسیقی است. من کاری کردم که قطعات ساخته شده در کنار موسیقی مشهور به همگونی و زیبایی برسد و این به معنای درک درست آهنگساز است.»
البته آقای نعیمی در نهایت اعلام کرد که نظر تمامی اعضای داوری نسبت به کار ایتالیا یکسان بوده است.
منبع: تسنیم
ارسال نظر